Αξιολογήσεις για Αλεξης Χαρισης. (Οδοντίατρος) στην Αθήνα (Αττική).

Αλεξης Χαρισης

36 αξιολογήσεις

13 σχόλια

Οδοντίατρος

Χειρουργός οδοντίατρος

Οδοντίατρος

Δημοκρίτου 6, Αθήνα 106 71

Δείτε όλα τα σχόλια

Περιγραφή Χάρτης αξιολογήσεις Επικοινωνία Φωτογραφίες

Περιγραφή

Πληροφορίες για το Αλεξης Χαρισης, Οδοντίατρος στην Αθήνα (Αττική)

Εδώ μπορείτε να δείτε την τοποθεσία, ώρες λειτουργίας, δημοφιλείς ώρες, επικοινωνία, φωτογραφίες και πραγματικές αξιολογήσεις από τους χρήστες.

Αυτό το μέρος έχει καλές αξιολογήσεις, αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν τους πελάτες τους καλά και θα νιώσετε υπέροχα με τις υπηρεσίες τους, συνιστάται 100%!

Χάρτης

Αξιολογήσεις του Αλεξης Χαρισης

Ι. Α.

Άριστος επιστήμονας!και τέλειο καταρτισμενο προσωπικό

J. Z.

Αν μου ρωτούσαν να τον χαρακτηρίσω με μια λέξη αυτή θα ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ! Εξαιρετικός επαγγελματίας, εξαιρετικός χώρος, εξαιρετικό team, μα πάνω απ’ όλα εξαιρετικός άνθρωπος! Πήγα με πολύ δισταγμό και φόβο, έχοντας πολύ κακές και τραυματικές εμπειριες από δουλειές και λάθη οδοντιάτρων (ο θεός να τους κάνει). Συζητήσαμε ότι απορίες είχα και τελικά δεν κατάλαβα τίποτα απ’ όλη τη διαδικασία. Τον προτείνω με κλειστά μάτια, ο άνθρωπος είναι απλά κορυφή!

f. p.

Αθήνα, 5/02/2021 «γιατρός ή Γιατρός»; Φυλακή… Ίσως είναι από τους μεγαλύτερους εφιάλτες όλων των ανθρώπων. Όμως, είμαι ακόμη πιο βέβαιη, ότι είναι οδυνηρότερη εμπειρία, η φυλακή της ψυχής μας. Σε κάθε περίπτωση, οποιοδήποτε τραύμα, χρειάζεται τη θεραπεία του. Την έχει ανάγκη, τη ζητά απεγνωσμένα, συνειδητά ή ασύνειδα, από Γιατρό… και όχι από γιατρό. Κατά τη διάρκεια μιας έρευνας, που πραγματοποίησα σε κάποιο Κατάστημα Κράτησης Νέων, άρχισα, προς μεγάλη μου θλίψη και κατάπληξη, να συνειδητοποιώ, πως η «φυλακή», είναι όντως μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Πώς θα πραγμάτωνα, ως ερευνήτρια, τη γνώση, την εμπειρία και πρωτίστως την ενσυναίσθηση που «είχα διδαχθεί» στο Πανεπιστήμιο; Περνώντας οι ερευνητικές μέρες, εκείνης της ιδιαίτερης σχολικής χρονιάς, μέσα από τις συνεντεύξεις μου με τα παιδιά, τα οποία γνώριζαν από την αρχή το ρόλο μου (επέλεξα τη φανερή έρευνα), το μυαλό μου και η ψυχή μου, δέχονταν έναν καταιγισμό έμμεσων κραυγών βοήθειας. Αναρωτήθηκα και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα, και γραπτά, και προφορικά, και προς τους Αρμόδιους και … και… Μα δεν υπάρχει ένας Γιατρός εδώ μέσα; Αναλωνόμαστε με τα εκπαιδευτικά «θέματα» των παιδιών, ενώ Νοσούν βαθύτατα και αποδεδειγμένα, «δικαστικά αποφασισμένα», από ανίατες κοινωνικά, υποτροπιάζουσες πραγματικά, ανείπωτες ουσιαστικά, ασθένειες; «Όλη νύχτα, Κυρά δασκάλα, δεν έχω κοιμητεί από τις πόνους στι στόμα μου», ήταν η πρώτη κουβέντα που άκουσα από έναν κρατούμενο/ μαθητή μου, εκείνο το πρωινό. Αντίκρυσα ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι, παραμορφωμένο, με σχεδόν κλειστό το αριστερό του μάτι, και όχι από καβγά… (το οποίο ήταν το συνηθέστερο αίτιο τέτοιων εκπροσωπήσεων). «Τι δόντι μου είναι», μου είπε, σχεδόν λιποθυμώντας σε μια καρέκλα, από τον πόνο ή την αυπνία ή ίσως την απόγνωση;;; Μα δεν υπάρχει ένας Γιατρός εδώ μέσα; Η απάντηση ήρθε παγερά και σαν από συνήθεια, μέσα από μία εν ψυχρώ, μπροστά στα μάτια μου, υλοποιημένη, ήδη, «θεωρία της υποκουλτούρας»: «Κυρά Δασκάλα, ντεν έκει εντώ μέσα γκιατρούς. Τα βγκάλω τι δόντι μου, μόνος μου! Ο Γκιατρός πρέπει να ντιαβάζει το ψυχή σου, ντεν έκουμε εντο τέτοιους». Και το έβγαλε μόνος του το δόντι του, στις τουαλέτες του σχολείου. Και γύρισε στην τάξη, με ακατάσχετη αιμορραγία… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι εικόνες, τα ερωτηματικά, βασάνιζαν για πολύ «την ερευνήτρια»… Όλοι μας μπορεί να βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση, να κινδυνεύει σοβαρά η υγεία μας, και να μην έχουμε την κατάλληλη περίθαλψη. Θέλω όμως, να πιστεύω, πως οι περισσότεροι από εμάς, δε θα «επιλέγαμε» μια τέτοια αυτοκαταστροφική λύση.. «Η ερευνήτρια» που σας τα διηγείται όλα αυτά, μετά από δύο μήνες, νόσησε από καρκίνο γλώσσας και λεμφαδένων. Με κάθε φόβο και τρόμο, αφέθηκε τα επόμενα χρόνια στα χέρια «έμπειρων και μεγάλων γιατρών», γναθοχειρουργών, οδοντιάτρων, ενδοδοντολόγων, και πολλών άλλων «ειδικοτήτων», που δε γνώριζε καν την ύπαρξή τους.. Ποτέ όμως δε σταμάτησε να «ακούει» εκείνη την κουβέντα του κρατούμενου/ μαθητή της: «Ο Γιατρός πρέπει να ακούει την ψυχή σου»… Ο Γιατρός… Κατ’ επέκτασιν θα ομολογήσω, ο Γιατρός οφείλει να γνωρίσει την ψυχή σου, να την εξατομικεύσει, να την ορίσει, να την ανακουφίσει, να της «μιλήσει» και να ακούσει τι θα του «πει». Κλείνοντας, αυτές οι σκέψεις, θέλω να σας επισημάνω, πως είναι αλληλένδετες, σφιχτά δεμένες στην ψυχή και την καρδιά μου. Στη δική μου φυλακή, του στόματός μου, που δε μίλαγε ποτέ από τα νεαρά του χρόνια, και κατάπινε, κατάπινε… όλα όσα την έπνιγαν, ο Γιατρός μου, ο Αλέξης Χαρίσης, με έβγαλε από αυτήν και με βοήθησε απρόσμενα να μπω «Στην Επανένταξη μιας Άλλης Κοινωνίας, πιο αισιόδοξης». Ένας Επιστήμονας, Καταρτισμένος, Επίμονος, Υπομονετικός, Ευφυής, Άνθρωπος, Δάσκαλος, Οργανωτικός, Συνεπής, και πόσα άλλα θα μπορούσα να σας γράψω. Στο βλέμμα του διαβάζουμε την Ασφάλεια και στα χέρια του νιώθουμε τον Επαγγελματισμό. Μα πάνω από όλα είναι Γιατρός. Γιατρός της ψυχής. Φρόσω Παπαδημητρίου

Γ. Τ.

Εξαιρετικός! Πρώτη φορά στο Ιατρείο, 3 ώρες εργασία. Ένιωσα οικεία, χαλαρά, ασφαλής. Ο γιατρός έμπειρος, σταθερός, σίγουρος, σαφής, αναλυτικός, ευγενικός και αποτελεσματικός. Η βοηθός καταρτισμένη, ευχάριστη και ευγενική. Νιώθεις εμπιστοσύνη και ασφάλεια ότι όλα πάνε καλά.